Budowa domu lub remont nie obejdzie się bez pokrycia ścian tynkami, lub ich renowacją. Tynki są bazą przygotowującą podłoże do dalszych prac wykończeniowych:
– malowanie
– wykładanie płytkami
– tapetowanie
– nakładanie gładzi lub tynków strukturalnych.
Ważne jest położenie zaprawy tynkarskiej zgodnie ze sztuką, ale także dobranie właściwego rodzaju zaprawy. Nawierzchnię ścian można wykończyć na trzy sposoby:
– tynk nakładany ręcznie
– tynk maszynowy
– tynk maszynowy nakładany ręcznie.
W jaki sposób należy dobierać rodzaj tynku wewnętrznego?
W zależności od rodzaju podłoża i oczekiwań estetycznych klasyfikacja tematu podporządkowana może być rodzajowi pomieszczenia:
– pomieszczenia suche – do wykończeń polecane są tynki gipsowe. Można je stosować na prawie wszystkie podłoża. Pomieszczenia, w których ma zastosowanie ten rodzaj materiału to, sypialnie i pokoje dzienne. Ze względu na właściwości fizyczne gipsu, tynk działa jak naturalny regulator wilgotności. Z racji użytej technologii, dającej możliwość uzyskania niezwykle gładkiej powierzchni można je stosować jako podkład pod fototapety i satynowe farby.
– pomieszczenia wilgotne – pralnie, łazienki i piwnice wygodniej jest zastosować proste w wykonaniu tynki cementowo-wapienne. Tynk na bazie wapna i cementu jest paroprzepuszczalny, więc nie ma zagrożenia nadmiernego zbierania się wody na powierzchni. Tynk cementowo-wapienny jest idealny pod płytki ceramiczne.
Prace przygotowawcze
Bez względu na rodzaj technologii i surowiec, podłoże pod tynk musi być nośne i suche. Nie może na nim być luźnych elementów, tłustych wykwitów lub innych substancji wchodzących w reakcję chemiczną ze składnikami zaprawy tynkarskiej. Ważna jest też temperatura otoczenia. Jeśli podłoże jest zmrożone, zaprawa nie będzie miała szansy związać ze ścianami i innymi elementami konstrukcyjnymi. Cała woda zamieni się w lód i nie da się wygładzić powierzchni, a kiedy rozmarznie, straci spójność i zacznie odpadać.
Kolejny etap to gruntowanie i suszenie. Grunt w zależności od zaleceń producenta należy rozcieńczyć wymienionym w ulotce rozpuszczalnikiem. Dla pewności przed zastosowaniem należy wykonać próbę stężonym gruntem. Jeśli dojdzie do zeszklenia powierzchni gruntowanej, jest to sygnał do zastosowania rozcieńczenia. W przypadku materiałów o małym współczynniku nasiąkania stosuje się grunty z domieszką zwiększająca przyczepność. Są to najczęściej drobnoziarniste frakcje mineralne.
Aplikację gruntu można przeprowadzić sprawdzonymi metodami malarskimi:
– pędzlem
– wałkiem – do gruntowania surowych ścian używa się wałków o długim włosiu
– agregatem natryskowym.
W wypadku zastosowania tynków na bazie gipsu wszystkie profile metalowe należy zabezpieczyć antykorozyjnie lub stosować profile z materiałów odpornych na utlenianie. Gips jest bardzo reaktywny w obecności żelaza.
Newralgiczne punkty gdzie mogą występować silne naprężenia konstrukcyjne lub efekty napięć w postaci pęknięć zabezpiecza się siatką.
Nakładanie tynku
Zaprawę tynkarską można zarobić ręcznie przy mniejszych powierzchniach do pokrycia. Większe potrzeby wymagają zastosowania mieszadła lub w skrajnych przypadkach bardzo dużych zleceń, agregatu mieszającego.
Zaprawa musi być wyrobiona na gładką masę pozbawioną nienasączonych wodą grudek. Istotna jest też konsystencja. Ogólna zasada, wynikająca z praw fizyki, mówi, że im grubsza warstwa nakładanego jednorazowo materiału, tym gęstsza zaprawa. Producenci dość skrupulatnie opisują proces przygotowania zaprawy i proporcje poszczególnych frakcji. Warto zatem zapoznać się z przewodnikiem umieszczonym na każdym opakowaniu.
Kolejną zmienną jest czas, po jakim w zaprawie zostanie zainicjowany proces wiązania. Jest to o tyle ważne, że raz rozpoczętej akcji nie da się niestety zatrzymać. Dlatego przygotowując porcję zaprawy, trzeba mieć to na uwadze, żeby nie marnować surowca, którego nie będzie można w porę zużyć. Wszelkie próby odświeżania masy powodują osłabienie jej siły wiązania.
Podczas przygotowania zaprawy gipsowej należy unikać zbytniego napowietrzania mieszanki. Rozproszone w masie zaprawy powietrze może przyspieszyć proces wiązania. Do mechanicznego mieszania gipsu używa się mieszadeł wolnoobrotowych i końcówek mieszających o właściwej konstrukcji (polecane jest mieszadło do gipsu typu E).
Tynki tradycyjne nakłada się wielowarstwowo. W przypadku starszych obiektów gdzie ściany są nierówne, stosuje się nakładanie trzy etapowe. Po wstępnym łataniu dużych nierówności wykonuje się pierwszą warstwę ze wzmocnionej cementem zaprawy o konsystencji gęstej śmietany. Po całkowitym wysuszeniu nakłada się na nią zasadniczą warstwę. Pierwsza pokład jest cienki i nie ma konieczności zaciągania go pacą. Do wyrównania warstwy zasadniczej przyda się łata tynkarska typu H. W zależności od klasy tynku powierzchniową warstwę można wykonać z zaprawy o drobnoziarnistej frakcji kruszywa. Stężałą powierzchnię tynku wyrównuje się wstępnie. Służy do tego łata trapezowa. Po wyschnięciu zaciera się, lekko mocząc wodą.
Do zacierania ostatecznego na gładko służą:
– paca styropianowa
– paca filcowa
– paca z gąbką.